ما آزموده‌ايم در اين شهر بخت خويش

بيرون کشيد بايد از اين ورطه رخت خويش

از بس که دست مي‌گزم و آه مي‌کشم

آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خويش

دوشم ز بلبلي چه خوش آمد که مي‌سرود

گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خويش

کاي دل تو شاد باش که آن يار تندخو

بسيار تندروي نشيند ز بخت خويش

خواهي که سخت و سست جهان بر تو بگذرد

بگذر ز عهد سست و سخن‌هاي سخت خويش

وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون

آتش درافکنم به همه رخت و پخت خويش

اي حافظ ار مراد ميسر شدي مدام

جمشيد نيز دور نماندي ز تخت خويش............تقديم به خان داداش بزر گوار............