(( نون والقلم و مايسطرون))

حرفهايي هست براي گفتن که اگر گوشي نبود، نمي گوييم.

و حرفهايي هست براي نگفتن. حرفهايي که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمي آورند.

حرفهايي شگفت،زيبا و اهورايي

سرمايه ماورائي هرکسي به اندازه حرفهايي است که بـــراي نگفتن دارد ح

رفهاي بيتاب و طاقت فرسا

که همچون زبانه هاي بيقرار آتشند

و کلماتش،هريک انفجاري را به بند کشيده اند

کلماتي که پاره هاي "بودن" آدمي اند

اينان هماره در جستجوي "مخاطب"خويشند

اگر يافتند يافته مي شوند ...

و در صميم "وجدان"او آرام مي گيرند

و اگر مخاطب خويش را نيافتند،نيستند

و اگر او را گم کردند،روح را از درون به آتش ميکشند

ودمادم،حريق هاي دهشتناک عذاب بر ميافروزند