چه فايده دارد كه به ياد بياورم،
اهل ِ كجاي جهانم؟
كه بگويك ترا در كوچه هاي كدام شهر گم كردم!
از آب ِ كدام رود نوشيدم!
در سايه كدام ابر خوابيدم!
و كبوتر كدام آسمان،
فضله بر شانه ام انداخت!
سرزمين من كفشهاي من است!
كفشهايي كه هرگز،
ا حصار مهرابن گربه اين خفته خارج نشدند!
گربه اي كه دوستش دارم!
وقتي با نوازشم به خواب مي رود!
وقتي با صدايم بيدار مي شود!
وقتي خميازه مي كشد،
گشنه مي شود،
خود را به خواب مي زند!
لهجه ام شبيه شوري ِ آب درياچه چيچست
و تلخي آب بندري دور،
در جنوب ِ بابونه است!
با تكرار نام تو دهانم را شيرين مي كنم!
با دنبال كردن خيال ِ تو،
راه خانه ام را پيدا مي كنم!
تنها با به ياد آوردن ِ نشاني ِ توست،
كه به ياد مي آورم،
اهل كجاي جهانم!?