هوالحبيب

غريبي كه غمش با چاه گويد

هزاران غصه با يك آه گويد

براي ديدن من ، محرم من

درون خانه يا الله گويد

اين پاي را بگو از ارتعاش بايستد ، اين دست را بگو كه دست بدارد از اين لرزش مدام ، اين قلب را بگو كه نلرزد ، اين بغض را بگو كه نشكند و اشك از ناودان چشم نريزد .

اين دل بي تاب را بگو كه فاطمه هست ، نمرده است .

اي جلوه خدا ! اي يادگار رسول ! زيستن ، بي تو چه سخت است .

ماندن ، بي تو چه دشوار است .

اين مرگ ، مرگ تو نيست . مرگ عالم است . حيات بي تو ، حيات نيست .

اين مرگ ، نقطه ختمي است بر كتاب جهان .

زمين با چه دلي تو را در خويش مي گيرد و متلاشي نمي شود ؟

آسمان با چه چشمي به رفتن تو مي نگرد كه از هم نمي پاشد و فرو نمي ريزد ؟

خدا اگر نبود من چه مي كردم با اين مصيبت عظمي ؟

انا لله و انا اليه راجعون .

فاطمه جان ! عزيز خدا ! دردانه رسول ! چه بزرگ است فتنه هاي جهان و چه عظيم است ابتلاهاي خداي منان .

پس از ارتحال پيامبر ، خدا مي داند كه دل من ، تنها گرم تو بود .

.........

آنچه تو ، همسر جوان مرا شكست ، شكست نور بود پس از وفات پيامبر و آنچه تو ، مادر مهربان كودكان مرا به بستر ارتحال كشانيد خون دل بود .

اهل زمين و آسمان گواهند كه تو پس از پيامبر ، هيچ نخوردي ، جز خون دل .

زهراي من ! اين تازه ابتداي مصيبت ماست .

.......

ياد آن روزي كــه آتش

مي كشيد از در زبانه

دست و پا مي زد كبوتر

در مــيان آشــيانه

ديدمت در خون نشسته

با پر و بال شـكسـته

من خجالت مي كشيدم

از تو با اين دست بسته