اگه بي سلام اومدم به اين خاطره که هيچ کس متوجه اومدنم نشه

غوغاي فرياد

مي کشم يا مي نويسم اين غزل جنسش تر است

لحظه ي جـان دادن خورشيــد چيــزي ديگــر است

ايـن غــزل تصويــر دلگـــير قنــــــاري در قفس

آخـــــــرين ذرات موج يــــک نـگاه بـر در است

ايـــن غـزل حــک مي کند بيـدار مانـدن تا سحــر

چون که امشب واي مولامان علي در بستر است

يک دو شب ديگر نسيمي ياس را پژمرده کــــرد

باغبانـش رفـــته باشد يــاس قصــه پـرپـر است

باغـبان پرواز کــرد و يــاس را تنهـــــا گذاشت

از غــم زيبـــاي مــولا ياد زيبـا در بــر است

ديشب هوايي در سرم غوغاي يک فرياد داشت

پايان قصه سوزشي از جنس يک همزاد داشت

اسرارِ بارانيمان آيينه را هْل کرده بود

ديشب نه آيينه ، همه ، حتي خدا صياد داشت

پايان هميشه مرگ نيست صبر کن من چيستم

اما مگر از روزگار آئين خوبي ياد داشت