«‏ السلام علیک یا علی بن موسی الرضا »

این بارگاه کدام خورشید است که خسته و حیران بسویش گام بر میداریم ؟!!

در مشهد سرما زده میلرزیم ولی نه از سرما که از شوق و نیاز است که قلب را با بلورهای چشم می ترکاند

حالا باید برویم ، اهسته و ارام « اللهُ اکبر » می گوییم و شناور در عطر و عود سر به زیر ولی تمام هستیمان روی دست

چه میبینیم ؟ او را .... تلاقی جانمان با نامش ...

از هر صحنی که وارد شویم باید بایستیم ، سر را بالا برده ، چشم بدوزیم به ان طلایی ترین گنبد عالم و نجوا کنیم « اللهم انی وقفت علی باب من ابواب بیوت نبیک ....» انگاه  ادب کرده  دست بر سینه گذاشته و سر تعظیم فرود اوریم و سلام دهیم 

سلام که میدهیم  منتظر می شویم تا جواب بشنویم ، بشنویم یا نشنویم ، تعهد نموده  که دستمان را بگیرد و هر دیدارمان را  سه بار بازدید پس  خواهد داد و خدا کند که وقت موت ، وقت رجوع ،وقت .... باشد

ءاَدخُلُ یا رَسُولِ الله

ءاَدخُلُ یا وَلیِ الله

ءاَدخُلُ یا مَلائِکَةِ الله

روایت عجیبی دارد رواق ها ..... وارد رواق میشویم ، کفش ها  را بر پیشخوان رواق که میگذاریم  مردی لبخند می زند و سلام میدهد و التماس دعایش که خیلی دلنشین است . شماره را میگیریم و میرویم .... میرویم تا اگر گم شدیم ( نه با دیگری بلکه در خود ) بتوانیم راه بازگشت را پیدا کنیم 

آهسته ولی لرزان زیر چتری از آئینه که زیباترین چتر جهان است ، نور در نور و مطلّا ، می رویم به جلو و شاید هم  به بالا « بسم الله و بالله و علی ملت رسول الله .... » باید که بشکنیم

چگونه میشود  اسمان ها را در یک چهار دیواری خلاصه کرد ؟! 

همچون مزار رسول الله سبز است ، قطعه ای از بقیع است ، کعبه ی امال و ارزو هاست ، اصلا اینجا مرکز عالَم است ، از هر سو که وارد شویم  ، جایی گوشه کناری باید بایستیم و سر خم کنیم ، رو به آستان سلطانیش ، هم او که سلطان قلب ها مینامندش ....

وقتی به پا بوس ضریح مهربانیش میرسیم ، زانو زده می نشینیم ، تب دار و لرزان  می خوانیم « اللهم الیک صمدت من ارضی ....» ببین وطنم را رها کردم و اهنگ تو نمودم ، ای که  شمس الشموس نامی زیبنده ی ضریح منورت است ، ببین که بی ریاترین قطرات اشکم را نثار قُدوم زائرانت کردم 

چه بگوییم از بغضی که در کنار پنجره ی فولاد گریبانمان را میگیرد ؟!

وقتی پنجه در پنجره قفل میکنی ، انگار صدایی میشنوی که به ارامی  میگوید : بنشین ، دخیل ببند و سبک شو .... می نشینی  ولی جا را برای دیگران باز میگذاری که انها نیز قلبشان را با فولادی پنجره ، فولادین کنند ، وای از هنگامه ی دخیل بستن « صل الله علیک یا ابالحسن ، صل الله علیک یا غریب الغربا .....» حالا دیگر وقت ان است که دل را به پنجره گره زد ، طوری که ببیند شکسته ایم ، شاید تا دوباره ای دیگر  که برگردیم ، گره ها را باز شده ببینیم بخصوص که عزیزی سفارش کرده بود دختر جوانی بیماری سر درد و .....

به هر سو که می نگری ، مرد و زن ، کودک و پیر ، دست را بسته و دلِ شکسته شان به پنجره ی فولاد جوش خورده و امام رئوف را طلب میکنند 

می گویند تشنگی مثل گدایی است 

حالا که امدی و اشک هایت جاری شد و خود لبریزی ، جانت تمنای شستشو دارد و سقاخانه صدایت می کند ، شلوغ است ، شلوغ !! همه امده اند که عطش هایشان را فرو نشانند حتی بقدر پیاله ای 

در این هنگامه توجه ام جلب میشود به مادری که اب بر میدارد رو به ضریح میکند ولی اب را ننوشیده بر میگرداند

مادر جان  چرا اب را با دست بر می داری ؟ مگر پیاله ها را نمی بینی ؟ چرا اب را نمی نوشی ؟ چرا اب را بر اب می ریزی ؟ چرا ..... صورتش را بر می گرداند ، می شناسمش ، مادر شهید .... است  وقتی خوب در چشمان اشکبارش  نگاه می کنم ، در آئینه ی زلال اشکش گویی واقعه ی کربلاست و جوشش نهر علقمه و ...... السلام علیک یا قمر منیر بنی هاشم ، السلام علیک یا ابوالفضل العباس

وقتی بی قراریِ کبوتران را می بینیم بی اختیار  « یا من مسمی بالغفور الرحیم ... »  می گوییم و تماشا می کنیم که چگونه  با اشتیاق طواف هوایی گرداگرد  حریم رضوی دارند . پرندگان گردن سبز ، دانه های حاجتمان را بر می دارند و تا بلندای اجابت بالا می برند ، محو که می شویم ، تشنگی و اشک را از یاد  می بریم ، ناگهان  آفتاب سوزانِ شهر رسول الله  را در ذهنم  می بینیم و کبوتران خسته که از اطراف  ان مزار غریب رانده میشوند ، دوباره دست در جیب میکنی ، مشتی  دانه می پاشی  و خوشحال میشوی و کبوتران  تو را دوباره تا مشهدُ الرضا پرواز میدهند ، دو باره هوس زیارت  به سر میزند و تازه می فهمیم که کبوتر بودن چه نعمتی دارد ..... فرصت ناب کبوتر شدن در حریم ملکوتی شمس الشموس

مــن که کبوتــر دلـم انس گرفته بــا رضا
می شنوم ز قدسیان زمزمه ی رضا رضا