به مجنون گفت روزي سارباني/ که اي مجنون بيدل در چه حالي /

که ليلي زشت روست،اوبويي ندارد/گل خودبوست،اورويي ندارد/

مکن با ديدنش دل را تصلّي / بِکن مجنون دل خود را ز ليلي/

بيارم از برايت،من يکي حور / تورا مونس بود تا بر لب گور /

جوابش داد مجنون دل افگار// که : // برو اي ساربان ما را ميازار/

برو اي ساربان در سارباني / برو اندر پي اُشتُر چراني /

که کار عاشقي عاشق بداند / چه داند آنکه اُشتُر مي چراند/

تمام دنيا اگر پر ماه باشد / نگار من همان ليلي(الله) باشد/

تمام ذرات عالم در حسابند / ولي ليلي و مجنون بي حسابند/