وقتي ، قلبم از غصه پر مي شود ،وقتي بغض هايم پشت سر هم مي شكند ،
و من نمي توانم اشكهايم را مخفي كنم ، وقتي انتظارهايم به پايان نمي رسد ،
و زماني كه تحملم تمام مي شود ،آن وقت است كه به تو نياز دارم ،
آن وقت است كه تو را صدا مي زنم ، تو را مي خوانم و تو را آه مي كشم ، آه ، آه...

آه ، اي پروردگار مهربانم ،
اي مونس شبهاي تارم و اي همدم روزهاي تنهايي ام!

آن زمان كه من در زندگي شكست خوردم ‍‍، وهمه چيز و همه كس ،
با من پيمان تنهايي بستند ، تنها اميدم تو بودي .
زماني كه تاب و توان از من گريخت ، و من ديگر ياراي ايستادن نداشتم ،
تنها تو بودي كه به ياريم شتافتي و مرا از فكر تنهايي و بي مقصدي نجات دادي.

پس بگذار بگويم كه : بي انديشه ي تو نتوانم زيست.

خداوندا

وقتي گره ي تك تك بغض هايم را باز مي كني ،
وقتي دانه دانه اشكهايم را پاك مي كني،
و يكي يكي غصه ها را از دلم بر مي داري،
همه ي نا اميدي هايم ، اميد مي شود.

مهربانا

حال كه تو ، اينگونه زنگارهاي دلم را مي زدايي،
و ياريم مي رساني ، من نيز بايد زانوي غم را رها كنم ،برخيزم ،
و ببينم كه اميد ، اين ستون محكم زندگي ،
شاخه هاي خود را در اطرافم گسترانيده است .

آري ، ديگر شكست و نااميدي رنگ باخته ،
وبرايم ، معناي خود را از دست داده است.
اين صداي اميدهاي فرداست كه در جسم و روحم طنين انداز گشته است...